کد مطلب:30965 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:17

گنجینه پرسمان » اعتقادات

با توجه به آيه (انما يتقبل الله من المتقين) با كساني مثل پاستور، اديسون و... كه به بشريت خدمت نمودهاند، در قيامت چه برخوردي شده و جايگاه شان كجاست؟

دو گونه تقوي داريم:

1- تقواي قبل از ايمان

2- تقواي بعد از ايمان

در آيات اول سوره مباركه بقره ميفرمايد: الم ذلك الكتاب لا ريب فيه هدي للمتقين الذين يقيمون بالغيب و يقيمون الصلوة....

اين قرآن هدايت كننده متقين است متقين يعني افرادي كه عناد و لجاجي ندارند كه اگر بفهمند فلان مطلب حق است، ايمان ميآورند اين گونه افراد از متقين اند منتهي متقين قبل از ايمان. در مقابل افرادي كه عناد و لجاجت دارند، مانند ابوجهل و ابولهب و ديگران. و متقين قبل از ايمان مانند سلمان و ابوذر و بلال و ديگران كه وقتي حق را درك كردند ايمان آوردند و هيچ گونه لجاجت و عنادي نداشتند بنابراين اگر اديسون و امثال او عنادي با حق نداشتهاند از متقين محسوب ميشوند و در سوره نساء ميفرمايد: ... الا المستضعفين من الرجال و النساء و الولدان لا يستطيعون حيلة و لا يهتدون سبيلا فاولئك عسي الله ان يعفو عنهم و كان الله عفوّاً غفوراً(1)

مگر تعدادي از مردان و زنان و بچهها كه مستضعف بودهاند و راهي به جايي نداشتهاند (فكرشان به جايي نميرسيده) و اهل حيله و مكر و عناد نبودهاند (لا يستطيعون حيلة) يعني از متقين قبل از ايمان بودهاند يعني خورده شيشه نداشتهاند اميد است اينان را خدا عفو كند و خداوند بخشنده است.

با اين مقدمات و مطالب ميتوان اين طور نتيجه گرفت كه اگر اديسون و پاستور و امثال اينان بر طبق وظايف عقلي شان عمل كرده باشند و اهل حيله و عناد و لجاجت نبوده باشند به طوري كه اگر حق را مييافتند در مقابلش ايستادگي نميكردند بر حقانيت راه خود اطمينان داشتهاند، معذورند و به جهنم نميروند و مورد عفو خداوند قرار ميگيرند.

مرحوم علامه طباطبايي در تفسير الميزان ميفرمايد: خداوند جهل به امر دين و هر ممنوعيت از اقامه شعائر دين ار ظلم شمرده است و عفو الهي شامل آن نميشود اما مستضعفين كه قدرت بر انتقال و تغيير محيط ندارند استثنا شدهاند استثناء به صورتي است كه اختصاص ندارد به اين كه استضعاف به اين صورت باشد همانطوري كه ممكن است منشاء استضعاف عدم امكان تغيير محيط باشد ممكن است عدم درك ذهن از حقيقت باشد يعني ذهن انسان متوجه حقيقت نشده باشد اين همه مورد عفو قرار ميگيرد.(2)

پي نوشتها:

1. نساء(4) آيه 96، 97 و 98.

2. الميزان، ج 5، ص 51.